Okres poniemowlęcy obejmuje 2. i 3. rok życia dziecka. W tym czasie spowalnia się rozwój fizyczny (nie jest już tak intensywny), ale nadal dynamicznie rozwijają się umiejętności psychoruchowe dziecka.

Między 2. a 3. rokiem życia dziecka wysmukla się jego sylwetka oraz utrwalają się krzywizny kręgosłupa dziecka.

Rozwój ruchowy (lokomocyjny i manipulacyjny) dziecka.

Pierwsze kroki dziecka są krótkie, nieregularne, brak im koordynacji. Natomiast dziecko dwuletnie stawia już zdecydowanie dłuższe kroki, niżej unosi stopy oraz ma lepszą koordynację. Dziecko w tym wieku uczy się już biegać, wchodzić po schodach, a także jeździć na trzykołowym rowerku.

Rozwój manipulacji specyficznej u dwuletniego dziecka charakteryzuje się tym, że maluch zaczyna dostrajać swoje ruchy do kształtu przedmiotów, ich wielkości, czy oddalenia. Dziecko zaczyna manipulować coraz precyzyjniej.

Systemy symboliczne, mowa i komunikacja oraz dziecięca teoria umysłu.

Pod koniec 1. roku życia dziecko operuje 4-5 słowami, a w następnych latach (aż do 6. roku życia) opanowuje średnio dziennie po 9-10 słów. W wieku 3 lat zna już około 2 tysiące słów i podstawowe reguły gramatyczne. Dziecko wymawia już słowa bez zniekształceń fonetycznych, a ich znaczenie jest określone. Wypowiedzi są złożone średnio z 3-4 słów. W wieku 2 lat maluch popełnia wiele zniekształceń w wymawianych słowach. Początkowo jego wypowiedzi mają formę holofraz, czyli są to wypowiedzi jednowyrazowe. Następny etap nauki mowy to wypowiedzi dwuwyrazowe (niegramatyczne, np. mama lala, co oznacza Mamo, ja chcę lalkę).

Obok języka dziecko opanowuje w tym wieku także inne systemy symboliczne, np. rysunek, gesty, muzykę czy liczby.

Dziecięca teoria umysłu to nic innego jak nabywanie przez dziecko wiedzy na temat stanów mentalnych. Maluch może już myśleć o rzeczach nieobecnych i możliwych, wyobrażonych zdarzeniach. Potrafi już mówić o przeszłości, planować przyszłość oraz określić czy jego plany zostały zrealizowane, czy nie powiodły się. W wieku 2-3 lat dzieci rozumieją, że umysł zawiera niewidzialne stany mentalne. Nie rozumieją jednak czym jest sama czynność umysłowa.

Rozwój emocjonalny i społeczny.

Dziecko w 2. roku życia chętnie przebywa z dorosłymi, zwłaszcza z osobami, które zna i z którymi łączą go pozytywne przeżycia.

W rozmowie z dorosłymi dzieci wyrażają wprost swoje emocje i pragnienia, potrafią także zrozumieć pragnienia innych osób.

Uczucia dzieci w tym wieku są żywe i zmienne. Reagują nagle i gwałtownie. Między 2. a 3. rokiem życia u dziecka pojawiają się takie uczucia, jak zazdrość, duma, wstyd, poczucie winy czy zakłopotanie.

Pierwsze kontakty malucha z rówieśnikami ograniczają się do spojrzeń lub „zachowań zaczepnych”. Dzieci bawią się samotnie lub równolegle.

 





W oparciu o Psychologię rozwoju człowieka, pod. red. Babrary Harwas-Napierała i Janusza Trempały